Huismeestersechtpaar hofje Paling en Van Foreest wil hier wel 100 worden

“Wij hadden geen idee dat je hier kon wonen”

Dertien alleenstaande vrouwen van 65 jaar of ouder wonen in het hofje of provenhuis van Paling en Van Foreest aan het Zevenhuizen in Alkmaar. Op het hoekje woont het huismeestersechtpaar, Bert en Ria van der Steenhoven. 80 en 75 zijn ze maar nog lang niet van plan om te stoppen: “Wij willen hier wel honderd worden!”

Bert en Ria van der Steenhoven wonen sinds 2007 in de huismeesterswoning van het hofje van Paling en Van Foreest. En met veel plezier.

Bert: “Wij willen hier wel 100 worden!”

Ria: “Ja, we hebben het hier erg naar ons zin. We hebben goeie relaties met de dames en we voelen ons hier hartstikke thuis.”

Bert: “We kwamen hier 17 jaar geleden terecht dankzij een vrijwilligster die ik kende vanuit zorgcentrum ’t Rekerheem, waar ik vaak speelde op mijn keyboard. We hadden samen een smartlappenkoor opgericht en op een gegeven moment ging zij verhuizen naar dit hofje.”

Ria: “Wij kenden deze plek wel, want we kwamen er vaak langs. Maar we hadden geen idee dat je hier kon wonen!”

Huisbezoek

Bert: “Dus wij op huisbezoek. Ze liet haar huis zien en de tuin en wij vonden het geweldig! ‘Potverdikkie,’ zei ik tegen haar, ‘wat zit jij hier lekker te wonen!’ En toen vertelde ze dat het huis in de hoek vrij zou komen omdat het huismeestersechtpaar ermee stopte. We kregen de contactgegevens van de toenmalige rentmeester en gingen eens informeren.”

Ria: “Ik had eerst wel mijn bedenkingen hoor. We hadden ook drie campings beheerd, waar je best wel eens lastige klanten had. En we woonden hartstikke lekker in Alkmaar-Noord. Mijn jongens zeiden: ‘Mam, dit komt op je pad, dat moet je doen!’ Maar ik was toch voorzichtig. Dus we hebben ons huis in Alkmaar-Noord de eerste tijd nog aangehouden.”

Bert: “We hebben het drie keer voor een jaar verhuurd. Zodat we de mogelijkheid hadden om terug te gaan als het hier niet zou bevallen.”

Ria: “Maar het bleek al snel dat we hier gewoon ons eigen ding konden doen. We hebben alle vrijheid en we wonen hier natuurlijk hartstikke mooi centraal. We voelden ons hier meteen al veel meer Alkmaarder dan destijds in Alkmaar-Noord.”

(Tekst gaat verder onder de foto’s)

Wat houdt het huismeesterschap eigenlijk in?

Ria: “Wij zijn het aanspreekpunt voor de dames en de spreekbuis naar de stichting. Als er vragen zijn kunnen de dames altijd aankloppen. Net kwam er nog een bewoonster aan de deur die haar sleutel was vergeten…”

Bert: “Heb je haar de loper gegeven dan?”

Ria: “Nee, de sleutel zat nog in de deur. Ze zei nog: niet verder vertellen hoor…
Maar het kan van alles zijn, waarmee de dames bij ons aankloppen. Wil je even naar mijn telefoontje kijken, bijvoorbeeld, of het internet ligt eruit… Negen van de tien keer kunnen wij ze er wel mee helpen.”

Kleine klusjes

Bert: “En ik doe veel kleine klusjes. Een leertje voor een lekke kraan bijvoorbeeld of het schoonmaken van de lage dakgoten aan de tuinkant. Als het te ingewikkeld wordt, dan schakelt de rentmeester een bedrijf in. Tot voor kort deed ik ook nog de dakgoten aan de buitenkant, maar dat wilde de rentmeester niet meer hebben. ‘Als jij van die ladder afvalt, heb ik geen huismeester meer,’ zei hij. Dat vond ik toch wel heel sympathiek. Hoewel ik eigenlijk niet van plan was om ermee te stoppen. Ik was immers ook niet van plan om van die ladder af te donderen…

Ja, ik ben hier de enige haan in het hennenkot, dus ik doe alles wat een zelfstandig wonende man zelf kan doen. Of misschien ook een vrouw hoor…”

Jullie zijn allebei geen Alkmaarder, hoe kwamen jullie hier terecht?

Bert: “Door een toevallige loop van omstandigheden. Ria is in Castricum geboren maar zelf kom ik uit Brabant. 33 jaar geleden leerden we elkaar kennen tijdens zo’n week van de Zonnebloem. Als vrijwilliger verzorg je dan de gasten aan boord en wij waren samen ingedeeld. Dan sta je dus overdag over dat bed heen met elkaar en met de gasten te praten. Maar ’s avonds als de mensen gingen slapen, nam je een drankje met de andere vrijwilligers aan de bar. Nou, en dan ging je daarna ook nog wel eens een eindje wandelen. Je kunt je voorstellen wat daar dan van komt.”

Ria: “We waren allebei gescheiden en vonden elkaar dus tijdens die week. Inmiddels zijn we alweer dertig jaar getrouwd.”

En dat zorgzame is dus iets wat jullie delen?

Ria: “Ja, inderdaad. Voordat we hier kwamen, hebben we eerst nog drie campings beheerd. Bert was 50 en kon al met pensioen…”

Bert: “Ja, ik was beroepsmilitair. Specialist Communicatie om precies te zijn en in die tijd kon je dan nog heel vroeg met pensioen.”

Ria: “We zagen een advertentie in de krant voor een camping in Woerden, en dat leek ons wel wat. Dat hebben we drie jaar gedaan. Vervolgens konden we nog een halfjaar een camping in Zwitserland beheren en toen we terug naar Nederland kwamen, wilde ik graag terug naar Noord-Holland. We kochten een huis in Alkmaar-Noord en werden beheerder van Camping Alkmaar. Toen de eigenaars van de camping er na drie jaar mee stopten, vonden wij dat eigenlijk helemaal niet erg. Er waren veel aardige gasten, maar het werd steeds lastiger om iedereen tevreden te houden…”

Eeuwenoude statuten

Dat je vrouw moet zijn en boven de 65 om in het oudste hofje van Alkmaar te mogen wonen, is vastgelegd in de statuten die al bijna 400 jaar oud zijn. Het hofje is in 1540 opgericht door Pieter Claesz. Paling, die lange tijd burgemeester van Alkmaar was, en zijn echtgenote Josina van Foreest. “Het was bedoeld voor financieel aan lager wal geraakte dames,” vertelt Bert. “Aanvankelijk van de familie van Foreest, maar later mochten ook andere dames op leeftijd er wonen. Maar ze moesten wel gelovig zijn.
Het hofje is nog steeds van de familie van Foreest. Rond de kerst is er altijd een gezellig samenzijn met de bewoonsters van dit hofje en van het hofje van Splinter aan het Ritsevoort. Dan is bijna de hele familie van Foreest aanwezig.”

Ria: “Net als bij het tweejaarlijkse uitje. Deze zomer hebben we een boottochtje over de Vecht gedaan.”

Bert: “Dat is toch bijzonder? Welke huisbaas doet dat nou?”

Kokkerellen in de tuin

Ria: “Maar we hebben ook ons eigen feestje met de bewoners, dan komt echt iedereen.”

Bert: “Dat is elk jaar op 1 juli, onze hofjesverjaardag. Dan komen we bij elkaar in de tuin en dan sta ik daar een beetje te kokkerellen. Nasi en bami maak ik dan en van tevoren hebben we al soep gemaakt. Dat vindt iedereen geweldig! Wij zelf trouwens ook!”

Ria: “Nee, we hebben nooit spijt gehad van onze beslissing om huismeesters te worden van dit hofje. Ik vind het fijn om zinvol bezig te zijn, je hebt hier echt een taak. Maar dat niet alleen.
Ik denk nog vaak terug aan onze start. Toen we waren aangenomen als huismeesters, moesten we natuurlijk wel kennismaken met het college in Valkenburg, bij Leiden. En die familie Van Foreest, dat is allemaal adel. Dus ik dacht, oh gut, dat wordt wat! Maar we werden zo warm onthaald!”

Bert: “Ja, dat was echt een warme deken. Er was gebak, iedereen was er en het was gewoon hartstikke gezellig. Helemaal niet uit de hoogte, waar wij eerst bang voor waren.”

Ria: “We zijn zelfs bij de begrafenis geweest van de voorzitter. Die was bij de marine en werd begraven met alle militaire eer. Dat maken wij toch maar mee, allemaal. Dat zeggen we heel vaak tegen elkaar!”

Gelukszak

Bert: “Er was ook herkenning over en weer, want ik heb natuurlijk ook voor defensie gewerkt. Ook met veel plezier trouwens. Eigenlijk geldt dat voor al mijn banen.

Daarom durf ik ook met een gerust hart te zeggen: ik ben een gelukszak. En weet je dat ik dat pas echt besef sinds een gesprek met één van de bewoonsters, een paar jaar geleden? We zaten te kletsen op een bankje, en toen zei ze tegen mij: ‘Jij bent toch maar een bofkont hè, met zo’n vrouw.’ En toen realiseerde ik me dat het allemaal helemaal niet zo gewoon is. Wat zij toen tegen mij zei, heeft echt indruk gemaakt, dat vergeet ik mijn leven niet meer!”

Judith Flapper

Het hofje van Paling en Van Foreest op Open Monumentendag

Open Monumentendag, dit jaar op zaterdag 14 september, is de enige dag dat het hofje van Paling en Van Foreest open is voor bezoekers. De hele dag van 10.00 tot 17.00 uur kun je het hofje binnenlopen.